Η συμπερίληψη και η μηδενική ανοχή της (σκόρπιες σκέψεις του φλεβάρη)

– Πίσω και πέρα απο τον -εξ΄ορισμού- δυσώδη αφρό της επικαιρότητας, η υπόθεση της οικογένειας-κοινότητας παλαιοχριστιανών στην ορεινή κορινθία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς συγκεντρώνει πολλά απο τα πλέον δηλητηριώδη χαρακτηριστικά του νέου παραδείγματος. Αντιπαρέρχομαι αρχικά τους οχετούς χυδαιότητας και φθηνού εντυπωσιασμού των μήντια∙ τέτοια είναι η δημοσιογραφία, φθηνή και χυδαία, δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Αντιπαρέρχομαι επίσης την υποκρισία και διανοητική αναπηρία των “καθώς-πρέπει” νεο-παραδειγματικών πιστών που ενώ εκθειάζουν τις εναλλακτικές καλλιέργειες και τους φυσικούς τρόπους δόμησης και έχουν ενδεχομένως ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά σε σεμινάρια πέρμακάλτιουρ και δόμησης με κομπ, τώρα που βλέπουν στις οθόνες τους ακριβώς αυτό -σπιτάκια και ξυλόφουρνους απο κομπ- φρίττουν με τις “πρωτόγονες συνθήκες” και τα “λαγούμια”∙ η ανθρώπινη βλακεία είναι πέρα απο απέραντη και κοινότοπη. Όπως κοινότοπη είναι και η κακία∙ επι τω προκειμένω των μπάτσων που μέσω του επονείδιστου μπατσοπροέδρου τους ανατολικής αττικής, λοιδορούν δημόσια και χωρίς κανένα στοιχείο τον πατέρα για αιμομιξία. Να σημειώσω απλά πως έτσι και έμπαιναν τα κανάλια στις κατοικίες διαφόρων γνωστών και φίλων μου οφφ-γκρίντερ, πολλοί εκ των οποίων με παιδιά, για να μην πω για τη δική μου τσαπατσούλικη εκδοχή φυσικής δόμησης και διαμονής στο δάσος, θα υπήρχε πολύ περισσότερο δύσοσμο υλικό φρίκης και αγανάκτησης για τις απαράδεχτες συνθήκες διαβίωσης. Θα προσπεράσω επίσης, πέραν όλης της παραπάνω σκατίλας, την κάθε κρίση για το ποιόν του περιβόητου πατέρα και των μελών της οικογενειάς τους, καθώς και αυτή των δοξασιών τους, ως λίγο-πολύ αδιάφορη. Θα εστιάσω τόσο απο άποψη συγκυρίας όσο και -κυρίως- ουσίας στο πλέον ανατριχιαστικό: την κρατική διαχείριση των παιδιών τους.

Καταρχάς ας δούμε το νομικό πλαίσιο, σ΄ό,τι αφορά την υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτή περιλαμβάνει πλέον νήπιο και προνήπιο (ασχολίαστο), δημοτικό και γυμνάσιο. Χοντρικά δηλαδή τις ηλικίες απο τεσσάρων έως και δεκαπέντε. Για τους γονείς που αψηφούν την υποχρεωτικότητα της κρατικής εκπαίδευσης και επιλέγουν την “κατ΄οίκον διδασκαλία”, στην περίπτωση που δε συντρέχουν λόγοι φυσικού ή διανοητικού κολλήματος, προβλεπόταν, μέχρι και το 2019 ένα ετήσιο πρόστιμο 59 ευρώ. Το 2019 μετά την ουσιαστική κατάργηση των πταισμάτων, έπαυσε κάθε δίωξη και συνέχισε να προβλέπεται ανάγκη εξέτασης και αντιστοίχισης με το γνωσιακό επίπεδο που αντιστοιχεί στην ηλικία. Το 2021 σε μια εν κρυπτώ νομοθέτηση και με αφορμή τους περιβόητους αρνητές που προτιμούσαν να μη στείλουν τα παιδιά τους σχολείο απο το να τα υποβάλλουν στα ρίσκα της γενετικής μηχανικής, θεσπίστηκε ως πλημμέλημα που επιφέρει μέχρι και τρία χρόνια φυλάκισης – τα οποία σύμφωνα με το νέο, χουντικής κοπής, ποινικό κώδικα είναι και ενδεχομένως εκτίσιμα τουλάχιστον κατά ένα μέρος της ποινής.

Σε καμία ωστόσο περίπτωση δεν προβλέπεται αρπαγή των παιδιών απο τις κρατικές υπηρεσίες, εξαιτίας πλημμελούς τους εκπαίδευσης. Κι όμως, χωρίς καμία άλλη βάσιμη κατηγορία περί σοβαρής κακοποίησης, έκθεσης σε θανάσιμο κίνδυνο και τα λοιπά, αυτό ακριβώς συμβαίνει: το ένα παιδί κρατείται για την ώρα στο νοσοκομείο παίδων (τμήμα του οποίου κάποια στιγμή μέσα στην πανδημία -σε ένα ανατριχιαστικό συμβολισμό της αλληλοσυμπλήρωσης του υγειονομικού και του κατασταλτικού τομέα-μετατράπηκε σκανδαλωδώς και εντελώς στα μουλωχτά σε αναμορφωτήριο [1]) και τα υπόλοιπα καταζητούνται [2].

Αυτό που δε μπορεί να δικαιολογήσει η εφαρμογή των νόμων, ακόμα και στην πλέον ακραία εκδοχή τους, έρχεται να νομιμοποιήσει η υστερικού τύπου ηθικολογία. “Μα είναι δυνατόν να ζουν παιδιά χωρίς ρεύμα, σε σπίτια απο πηλό αντί για μπετό και γυψοσανίδα, ίσως, θεός φυλάξοι και χωρίς σμαρτφον; Καλά κάνει το κράτος και τους τα παίρνει”. Αυτή η χυδαία και αποβλακωτική προπαγάνδα περί “πρωτόγονων” στην οποία επιδίδονται τόσο τα αριστερά, όσο και τα δεξιά μήντια, θυμίζει ανατριχιαστικά κάθε αποικιακή προπαγάνδα των τελευταίων δυο αιώνων: τα ίδια έλεγε και το νεοσύστατο αμερικάνικο κράτος για τους αυτόχθονες κατοίκους της β.αμερικής, τα ίδια σκεφτόντουσαν οι γερμανοί αποικιοκράτες στη ναμίμπια πριν προβούν στην πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, τα ίδια μονολογούσαν το βράδυ παρέα με εκλεκτούς συνδαιτήμονες οι βέλγοι στο κονγκό αφού είχαν παρουσιάσει μόλις λίγες ώρες πριν στους λιγότερο παραγωγικούς σκλάβους στις φυτείες τους τα κομμένα χέρια των παιδιών τους: όχι τόσο πως δεν πρόκειται για ανθρώπους, αλλά για ανθρώπους εκτός πολιτισμού, για σκέτο βιολογικό υλικό, για ανθρώπινα ζώα, απολίτιστους, με άλλα λόγια ηττημένους που ενδεχομένως να έχουν δικαίωμα στον οίκτο μας, αλλά όχι στο σεβασμό μας.

Είναι επίσης πολύ δύσκολο να αγνοήσει καμία, όσο αποβλακωμένα πιστή των θεσμών και της προόδου και να είναι, τη χρονική συγκυρία. Λίγες μόλις μέρες αφότου η “όχι δεν είναι χούντα” ελληνική κυβέρνηση νομιμοποίησε μέσα σε πολύχρωμα χειροκροτήματα το δικαίωμα στην απόκτηση απογόνων, έστω και τεκνοθετημένων, για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για όσους εκ των πραγμάτων στερούνται τη βιολογική δυνατότητα για κάτι τέτοιο [4], αφαιρεί το ίδιο ακριβώς δικαίωμα απο κάποιους άλλους, στη βάση της μη-συμμόρφωσης με το κυρίαρχο παράδειγμα. Και αυτή η κραυγαλέα αντίφαση οδηγεί αναπόφευκτα σε δυο, μάλλον ενδιαφέρουσες, παρατηρήσεις.

Η πρώτη είναι πως βρισκόμαστε στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να πρέπει να συζητήσουμε ποιος τελικά δικαιούται να έχει παιδιά. Έχουν δικαίωμα στην αναπαραγωγή οι παλαιστίνιοι όταν τα παιδιά τους πέραν του ότι θα μεγαλώσουν στη φτώχεια, έχουν και πολύ περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν ή σακατευτούν πριν καν φτάσουν στην εφηβεία; Έχουν τα ελεύθερα ζώα της πόλης δικαίωμα στη γέννα, όταν τα μικρά τους είναι πολύ πιθανό να βρουν ένα βίαιο θάνατο πριν καλά καλά απογαλακτιστούν; Οι φτωχοί; Οι τρελές; Οι ηττημένοι;

Προφανώς και όχι, λέει για παράδειγμα στην συντριπτική του πλειοψηφία το φιλοζωικό κίνημα. Σ΄ό,τι αφορά τα ζώα, τουλάχιστον, αλλά είναι βέβαιο πως αν είχε την απαιτούμενη διανοητική τιμιότητα, το ίδιο θα έλεγε και για τα υπόλοιπα παραδείγματα. Και η ναρκισσιστική ψευδαίσθηση της δυνατότητας καθολικής επιβολής του καλού, που βρίσκεται στον πυρήνα της ψυχοπαθολογίας του, είναι κοινός τόπος στο βομβαρδισμένο ψυχικό τοπίο μεγάλου μέρους των δυτικών πολιτών, ειδικά των προοδευτικών. Δεν πρόκειται φυσικά παρά για ξαναζεσταμένες, ευγονικές μεγαλομανίες που ουσιαστικά δομούνται γύρω από το αφήγημα της παντοδυναμίας της τεχνικής, η οποία μας οδηγεί με ιλλιγγιώδεις ταχύτητες σε μια δευτέρα παρουσία όπου το κακό έχει εξαλειφθεί ολοσχερώς και το καλό με τη μορφή του θριάμβου του τεχνικού έναντι του φυσικού, κυριαρχεί ολοκληρωτικά.

Το υπολογιστικό, χυδαίο βλέμμα του κοινωνικού λειτουργού που μετράει τα τετραγωνικά του σπιτιού σου και αποτιμά την κατάσταση των επίπλων σου, τον αριθμό των ηλεκτρικών συσκευών και το ποιόν της εμφανισής σου για να κρίνει αν είσαι άξια να κρατήσεις την επιμέλεια των παιδιών σου, εκφράζει και επιβάλλει ένα κανονιστικό πλαίσιο αναπαραγωγής. Στο οποίο οι φτωχές, οι αντισυμβατικοί, οι άρρωστοι, οι εκτός παραδείγματος, είναι δύσκολο να χωρέσουν. Να μην ξεχνάμε άλλωστε πως κατά τη διάρκεια της εκστρατείας κόβιντ, ο μη-εμβολιασμός ήταν βασικός λόγος απώλειας της επιμέλειας σε περίπτωση δικαστικής διαμάχης.

Σίγουρα, υπάρχουν περιπτώσεις κακοποίησης ή αμέλειας, στις οποίες η θεσμική παρέμβαση είναι απαραίτητη. Και γονείς που στερούνται σε τέτοιο βαθμό τις υλικές και ψυχολογικές συνθήκες ανατροφής ενός παιδιού, που είναι προς το συμφέρον όλων των μερών -των γονέων και του παιδιού- η αλλαγή επιμέλειας (αναδοχή, υιοθεσία κτλ). Αλλά απο αυτή την αντικειμενική ανάγκη προστασίας του παιδιού μέχρι την ντε φάκτο αντικατάσταση των γονέων απο το κράτος σ΄ό,τι αφορά τα πρότυπα ανατροφής των παιδιών, υπάρχει τεράστια απόσταση. Η υστερία των τελευταίων ετών με τους “ανεύθυνους γονείς” που πχ αφήνουν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο για να κάνουν σύντομα ψώνια στο μάρκετ ή οι αυξανόμενες ποινικές διώξεις γονέων των οποίων τα παιδιά είχαν κάποιο ατύχημα, εδράζονται σ΄αυτήν ακριβώς την προσπάθεια σφετερισμού απο τη μεριά του κράτους των πλαισίων ανατροφής των παιδιών [5].

Δεν υπάρχει καμία επιστημονική ή εμπειρική τεκμηρίωση πως ένα παιδί μιας εύπορης κομφορμιστικής, θρησκευόμενης οικογενείας -που παραμένει το απόλυτο πρότυπο σ΄ό,τι αφορά την επιμέλεια των τέκνων- θα έχει μια πιο “υγιή” και ευτυχισμένη παιδική ηλικία απο αυτό μιας οικογένειας φτωχών, ή αναρχοπάνκ κολλεκτιβιστών. Αλλά ακόμα και να δεχτούμε πως για παράδειγμα το παιδί ανθρώπων με ψυχολογικές, διανοητικές ή σωματικές ιδιαιτερότητες έχει στατιστικά λιγότερες πιθανότητες να είναι ευτυχισμένο [6], υπάρχει η οποιαδήποτε λογική βάση στο ότι θα πρέπει να αποκλειστούν οι εκτός γενικά απο τo δικαίωμα στην αναπαραγωγή και ανατροφή παιδιών; Θέλουμε στ΄αλήθεια να ζήσουμε σε μια κοινωνία ξανθωπών, γαλανόματων, υγιών τεράτων; Χωρίς την παραμικρή ύπαρξη τρέλας, δυστυχίας, αρνητικότητας, αλλόκοτων ιδεών, κινδύνου και αρρώστειας; Και είναι εφικτό κάτι τέτοιο πέραν φυσικά απο τις απόλυτα δυστοπικές ονειρώξεις της γενετικής μηχανικής, της οποίας ο πλέον χρηματοδοτούμενος τομέας, μέχρι και το 2020 και την έλευση των mrna “εμβολίων”, ήταν η τεχνητή αναπαραγωγή;

Αυτά ακριβώς τα ερωτήματα υποτίθεται πως είχαν απαντηθεί άπαξ και δια παντός μετά το β΄παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά η ευγονική ήταν πολύ ισχυρή τάση για να κατακρημνιστεί μαζί με τη συντριβή του ναζισμού. Και τώρα επανέρχεται πιο λυσσασμένη απο ποτέ με αριστερό και πιο συχνά νεο-μαρξιστικό ή νεο-σταλινικό προσωπείο, αναμασώντας τα ίδια ξερατά περί κρατικά εγγυημένης ευτυχίας.

Η δεύτερη παρατήρηση που προκύπτει απο την αντίφαση της χρονικής συγκυρίας του διωγμού των παλαιοχριστιανών και της θέσπισης του καθολικού δικαιώματος στην κατοχή και ανατροφή παιδιών είναι πως το κυρίαρχο σλόγκαν της εποχής μας, η συμπερίληψη, είναι η άλλη όψη του νομίσματος της επίσης κυρίαρχης, μηδενικής ανοχής. Το ένα όχι μόνο συνεπάγεται, αλλά και προυποθέτει, το άλλο. Έχοντας ξεχάσει τo βασικό συστατικό κοινωνικής συνύπαρξης, την ανοχή -tolerance- και προβάλλοντας συντονισμένα σε μια τεραστιαίων διαστάσεων προπαγανδιστική εκστρατεία την βγαλμένη απο εγχειρίδια ολοκληρωτισμού έννοια της πανταχού παρούσας συμπερίληψης -inclusion-, η εποχή μας προσπαθεί να μαντρώσει -με μια ανατριχιαστική προκρούστεια διαδικασία- ολόκληρο τον κόσμο σε μια και μοναδική ενιαία αφήγηση.

Τα συρματοπλέγματα της συμπερίληψης είναι βεβαίως θεμελιωμένα πάνω στα δικαιώματα – όπως τα αντιλαμβάνεται το κυρίαρχο ναρκισσιστικό υποκείμενο της εποχής μας, δηλαδή ως απεριόριστα δικαιώματα πρόσβασης, μ΄άλλα λόγια ως ένα ανερμάτιστο -και τεμπέλικο- εγώ, που απαιτεί ολόκληρος ο κόσμος να συμβαδίζει με τα καπρίτσια του. Δεν θα΄ταν ωραίο σ΄αυτή την απομακρυσμένη παραλία με τα βαθυπράσινα νερά να μπορούν να έρχονται και οικογένειες με τα παιδάκια τους; Γιατί εγώ (όντας φοβική, απαίδευτη με τη ζωή στη φύση και παντελώς κοθώνι σ΄ό,τι αφορά τις φυσικές διεργασίες) να αποκλείομαι απο τις εκδρομές στα άγρια δάση που κάνετε εσύ και η μάτσο, προνομιούχα παρέα σου; Εγώ που έχω φοβία με τα σκυλιά γιατί να καταπιέζομαι όταν τα βλέπω να κυκλοφορούν χωρίς λουρί και φίμωτρο; Καταπιέστηκα απο το φρη τέκνο πάρτυ που έγινε τις προάλλες γιατί δε φορούσαν μάσκα και εμένα που δε θέλω να κολλήσω αυτό με αποκλείει (μιλάμε για ένα πολιτιστικό συμβάν, ας το πούμε έτσι, τα φρη τέκνο πάρτυ, που μόνο απο την άποψη των ντεσιμπέλ και της ποσότητας ουσιών, αποκλείουν το 99,9% του πληθυσμού – και καλά κάνουν). Εμένα με καταπιέζει να βλέπω γυναίκες με μπούργκες, νοιώθω πως αυτό με αποκλείει. Το επίπεδο ανάλυσης στη συνελευσή σας είναι πολύ εξειδικευμένο και φιλοσοφικό και δε μπορεί να με συμπεριλάβει (παρά τα μεταπτυχιακά μου στο μυθε, ή ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτών). Όλα αυτά -κι ακόμα τόσα- έχουν υποστεί τα ίδια τα δύσμοιρα αυτάκια μου.

Φυσικά όλος αυτός ο ad nauseam δικαιωματισμός, δεν οδηγεί στην προσωπική δουλειά για την καταπολέμηση των φοβιών ή στην πνευματική καλλιέργεια, αλλά σε ασφαλτοστρώσεις και χαράξεις δρόμων που θα μετατρέψουν στην πρώην μαγευτική παραλία σε μια μπητσοκόλαση και τα βαθυπράσινα νερά της σε σκατουλί, σε εξολόθρευση των αγρίων ζώων και γενικά μετατροπή των δασών σε πάρκα ιδιωτικής -ακόμα χειρότερα:σδιτ- διαχείρισης, σε ξεδοντιασμένες, ρηχές, συζητήσεις σε συνελεύσεις και σε αυτοπεριορισμό του οτιδήποτε ξεφεύγει απο τη νόρμα.

Υπάρχουν μέρη σ΄αυτό τον κόσμο [7] που η απλή παρουσία σου εκεί συνεπάγεται τον πιθανό αφανισμό σου απο το δηλητήριο κάποιας αράχνης, τα δόντια ενός κροκόδειλου ή το τσίμπημα μιας μέδουσας. Δε χρειάζεται να πας εκεί. Άστα όμως να υπάρχουν. Υπάρχουν πάρτυ που δεν είναι για σένα, μέρη στη φύση επικίνδυνα και δύσβατα, επίπεδα συζητήσεων ακατανόητα. Δεν τρέχει τίποτε. Αν είναι τόσο σημαντικό για σένα, κάτσε να διαβάσεις, να δουλέψεις τον εαυτό σου κτλ και πιθανώς θα μπορέσεις να συμμετάσχεις σε δαύτα. Ειδάλλως δεν τρέχει και τίποτε, οι εμπειρίες αυτού του κόσμου παραμένουν πλούσιες.

Αυτή η απλή, κοινή και λίγο πολύ πανανθρώπινη λογική έχει χαθεί και το μεγαλύτερο κομμάτι της -δυτικής τουλάχιστον- ανθρωπότητας πορεύεται στη ζωή σαν κακομαθημένο τρίχρονο: θεωρεί τον κόσμο ολόκληρο τσιφλίκι του και κληρονομικό του δικαίωμα και τον φθηνό, αδούλευτο και κούφιο εαυτό του σαν το απαύγασμα της δημιουργίας. Απαιτεί την άμεση και απαίδευτη πρόσβαση παντού και όταν ξεμένει με τη φυσική κατάληξη της inclusive εμμονής, δηλαδή με μια ζωή σαν τις διακοπές στα all inclusive κάτεργα των μικρομεσαίων τουριστών, παθαίνει κατάθλιψη.

Live and let live – ζήσε και άσε και τους άλλους να ζήσουν. Ο σύγχρονος υπήκοος στερείται ακόμα και αυτή τη στοιχειώδη αλφαβήτα της ύπαρξης.

Η ολοσχερής καταστροφή της οικογένειας στην ορεινή κορινθία, μέσω της απόλυσης του πατέρα, της αρπαγής των παιδιών και της συντονισμένης εκστρατείας σπίλωσης (έχει κόρη 22 χρονών έγκυο; δεν είναι φως φανάρι πως αυτός τη βίασε;) είναι πιθανώς ένα παράδειγμα και ένα προηγούμενο που σηματοδοτούν και ένα νέο στάδιο της κοινωνίας συμπερίληψης και μηδενικής ανοχής. Την περασμένη βδομάδα η γαλλία πέρασε ένα νέο νόμο “για την ενδυνάμωση του αγώνα ενάντια στις σέκτες και τη βελτίωση της υποστήριξης στα θυματά τους”. [8] Ο όρος σέκτα αν και στερείται ξεκάθαρης νομικής περιγραφής στη γαλλική νομοθεσία, συνήθως χαρακτηρίζει μια ομάδα ανθρώπων με κύριο συστατικό συνοχής είτε μια αντισυμβατική ιδεολογία ή πιο συχνά, μια θρησκευτική, ενάντια στην κυρίαρχη θρησκεία, δοξασία. Με αυτόν το νόμο επιχειρείται όχι μόνο η εκστρατεία εξολόθρευσης κοινοτήτων με αντισυμβατικές θρησκευτικές/οικολογικές/πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά και της κριτικής στην ιατρική υπο το πρίσμα της αντίστασης στην πρόσφατη εκστρατεία κόβιντ. Προβλέπει δηλαδή όχι μόνο πρόστιμα και φυλάκιση για όσους εκφράζουν δημόσιες προτροπές αποφυγής λήψης ενός συγκεκριμένου ιατρικού σκευάσματος (πχ vioxx [9], ή λέμε τώρα mrna εμβολίων), αλλά και την μηντιακή και νομική αντιμετωπισή τους ως σέκτα, δηλαδή ως ένα τσούρμο ημίτρελων κακοποιητών παιδιών. Και δυστυχώς για την οικογένεια της κορινθίας, αποτελούν το ιδανικό υλικό για να χτιστεί πάνω τους ένα νέο παράδειγμα.

– Πρόκειται για ένα κόσμο όχι απλά χωρίς αντιπολίτευση, αλλά με δυσανεξία στην διαφορετικότητα. Ομοιογενή, συμπαγή και απόλυτα θανάσιμο.

Και αν η στοιχειώδη απουσία αντιπολίτευσης στην περίπτωση της ορεινής κορινθίας, με τα περισσότερα αριστερά μέσα τύπου εφσυν και tvxs να ξερνάνε την ίδια προπαγάνδα και ανθρωποφαγία, προκαλεί έκπληξη, στην περίπτωση των τεμπών προκαλεί κυριολεκτικά ανατριχίλα. Θυμάμαι ένα χρόνο πριν όταν έγραφα για το τσιμέντωμα του χώρου του δυστυχήματος με διαδικασίες φαστ τρακ, στηριζόμενος στη μαρτυρία ενός φίλου που το είδε με τα μάτια του, είχα -λίγες ευτυχώς- δεύτερες σκέψεις: μήπως υπερέβαλλε; πως γίνεται και δε γράφει κανένας τίποτε και πουθενά για κάτι τόσο χοντρό; Επι ένα χρόνο, μέχρι οι οικογένειες των θυμάτων να κραυγάσουν τόσο δυνατά και απελπισμένα, που κάποιοι ήχοι διαπεράσουν το πέπλο σιωπής, κανείς, πλην κάποιων εναλλακτικών και “ψεκασμένων” μήντια, δεν έβαλε μερικά ερωτήματα έστω, για κάτι τόσο καταφανώς σκανδαλώδες.

Έχουμε μια σύγκρουση τρένων κατά την οποία αναπτύσσεται τόσο δυσανάλογα μεγάλο θερμικό φορτίο που δημιουργείται θερμικό μανιτάρι και το ένα βαγόνι εξαυλώνεται κυριολεκτικά, μαζί με δεκάδες επιβάτες. Η κυβέρνηση ενώ ακόμα δεν έχει διασαφηνίσει αν τα θύματα είναι 57 ή 110, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να εξαφανίσει κάθε αποδεικτικό στοιχείο ρίχνοντας μπετό όσο δυο στάδια ποδοσφαίρου. Ταυτόγχρονα, στα κανάλια εμφανίζονται απο το πουθενά διάφοροι ειδικοί, οι οποίοι επιδίδονται σε ένα αδιανόητο όργιο μπουρδολογίας, για δήθεν έκρηξη απο έλαια [10] ή απο “ηλεκτρικό τόξο” και δε βρίσκεται κανένας να τους αντικρούσει. Το επονείδιστο δικαστικό σινάφι επιδεικνύει εξωφρενική αδιαφορία και ανοιχτή προσπάθεια συγκάλυψης, φτάνοντας στο σημείο να προτρέπει τις μητέρες των δολοφονημένων παιδιών, “να το ξεπεράσουν”, ή “να ζητήσουν βοήθεια απο την εκκλησία”, υλικό απο κάμερες χάνεται μυστηριωδώς και η όλη αντιπολίτευση στηρίζεται σε μια κριτική της ασφαλείας των σιδηροδρόμων. Ναι, προφανώς και είναι τεράστιο θέμα η ιδιωτικοποίηση κάτι τόσο σημαντικού, όσο ο σιδηρόδρομος και είναι αδιανόητο να είναι τέτοια η απαξίωση των ζωών μας ώστε να προκαλείται σύγκρουση τρένων σε ένα δίκτυο που ουσιαστικά δεν έχει πλέον να διαχειριστεί παρά μόνο μια γραμμή, το αθήνα-θεσσαλονίκη, ναι, η έλλειψη στοιχειωδών τεχνολογιών ασφαλείας είναι εξωφρενική, αλλά εδώ έχουμε προφανέστατα κάτι ακόμη χειρότερο. Ένα παράνομο φορτίο επαρκώς εκρηκτικό, ώστε να εξαϋλώσει τα μέταλλα ενός ολόκληρου βαγονιού (απο το βαγόνι δεν απέμεινε τίποτε, πλην τμήματος της βάσης του), το οποίο η κυβέρνηση προφανώς γνωρίζει και προσπαθεί απο την πρώτη στιγμή να αποκρύψει τσιμεντώνοντας το σημείο (δεν υπάρχει καμία απολύτως εξήγηση που να μπορεί να δώσει οποιοσδήποτε κυβερνητικός “υπεύθυνος” για το λόγο του να ξοδευτούν τόσοι πόροι, ενέργεια και χρήμα, τη δεύτερη κιόλας μέρα του δυστυχήματος, για το πάκτωμα με χιλιάδες τόνους μπετού μιας τεράστιας περιοχής και ωστόσο κανείς δεν τους έχει κάνει αυτή την απλή ερώτηση) και εξαπολύοντας μια εκστρατεία υποβάθμισης του ανεξήγητου γεγονότος μιας τόσο σφοδρής έκρηξης. Και αυτό που κάνει τα πράγματα κυριολεκτικά τρομακτικά είναι πως σύσσωμες οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις δείχνουν να βρίσκονται σε πλήρη συντονισμό με την κυβέρνηση, αποφεύγοντας κάθε στοιχειώδη κριτική. Μ΄άλλα λόγια αν είναι εξοργιστικό να συγκρούονται δυο τρένα σε ένα εξαιρετικά απλό δίκτυο με τεράστιες απώλειες σε ζωές και αν είναι διπλά εξοργιστικό το ένα εκ των δυο τρένων να κουβαλούσε παράνομο εκρηκτικό υλικό εν γνώση της κυβέρνησης, το να μην ακούγεται απο πουθενά κιχ, το να μπορεί δηλαδή να επιτευχθεί πλήρη μηντιακή συμφωνία, είναι ανατριχιαστικά τρομακτικό.

Τι μπορεί στ΄αλήθεια να προκάλεσε μια τέτοια έκρηξη; Το λαθρεμπόριο καυσίμων θα μπορούσε ίσως να είναι μια απάντηση, απο την άλλη τι το τόσο εκρηκτικό μπορούν να εμπεριέχουν τα καύσιμα και επίσης θα στηνόταν μια τόσο γιγάντια επιχείρηση συγκάλυψης για κάτι τόσο κοινότοπο και με περιορισμένες εκ των πραγμάτων δυνατότητες κερδοφορίας; Και αν πρόκειται για συμβατικά καύσιμα γιατί να πακτωθεί όλος ο χώρος με τσιμέντο;

Πάντως λίγους μήνες πριν τα τέμπη είχε κυκλοφορήσει στα διεθνή μέσα για μια δυο μέρες, πριν θαφτεί εντελώς, η είδηση πως η σερβική κυβέρνηση σταμάτησε στο βελιγράδι ένα τρένο που μετέφερε πολεμικό υλικό, δεν κατάφερα να βρω σε τι ακριβώς μορφή, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο θα κατευθυνόταν μέσω ελλάδας προς σαουδική αραβία και απο εκεί προς ουκρανία. Δε γνωρίζω ποιος ο λόγος να επιχειρηθεί μια τέτοια διαδρομή και ίσως και να μη θυμάμαι καλά κάποιες λεπτομέρειες, πάντως σύμφωνα με τα λιγοστά επίσημα στοιχεία για τα τέμπη, η επίμαχη εμπορική αμαξοστοιχία παρέλαβε βαγόνια που φορτώθηκαν στη βόρεια μακεδονία, στη φυσική διαδρομή που θα ακολουθούσε δηλαδή μια φορτωτική απο σερβία προς ελλάδα.

Ενδεχομένως τα δυο γεγονότα να μη συνδέονται μεταξύ τους και είμαι σίγουρος πως μια σοβαρή δημοσιογραφική δουλειά θα μπορούσε να παράξει μια πολύ πιο συμπαγή και εμπεριστατωμένη ανάλυση – το (τεράστιο) θέμα είναι πως δεν έχει υπάρξει καμία τέτοια.

– Ενδιαμέσω διαφόρων νομοθετημάτων που υπο την κάλυψη της “προστασίας απο τις ψευδές ειδήσεις” προσπαθούν να επιβάλλουν μια μονοκαλλιέργεια στην ενημέρωση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, επιτυγχάνεται πανευρωπαικά αυτό που κατά τα φαινόμενα η αδιανόητη σαπίλα του δημοσιογραφικού κατεστημένου στην ελλάδα το έχει ήδη επιτύχει αυτοβούλως. Μια κοινωνία απόλυτου ελέγχου, μπηχεβιοριστικής ρύθμισης συμπεριφοράς των υπηκόων, συμπερίληψης και μηδενικής ανοχής στο διαφορετικό.

Ο απόλυτος έλεγχος μπορεί να ορέγεται preemptive καταστολή, αναπαραγωγικό έλεγχο και καθολική ρύθμιση συμπεριφοράς, αλλά οφείλει να ξεκινήσει απο τα βασικά: τον έλεγχο της τροφής. Σ΄αυτό το πεδίο, έχει ήδη δυστυχώς γίνει πολύ και μεθοδική δουλειά απο το ΄80 και μετά, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω δι-ηπειρικών συμφωνιών και ντιρεκτίβων και διαρκών εξαγορών και συγχωνεύσεων αγροχημικών και σποροπαραγωγικών εταιρειών, στο σημείο που πλέον το 95% των καλλιεργειών και της τροφής ελέγχεται απο έξι όλες και όλες εταιρείες, όσο και σε ευρωπαικό, όπου πριμοδοτήθηκε ο κεντρικός έλεγχος των καλλιεργειών και η μετάβαση απο τα μικρά αγροκτήματα στις τεράστιες βιομηχανικές μονάδες φυτικής και ζωικής παραγωγής.

Απο αυτή την άποψη οι πρόσφατες αγροτικές και κτηνοτροφικές κινητοποιήσεις, κινούνται σε ένα ήδη ναρκοθετημένο τοπίο. Επί του παρόντος θα κερδίσουν∙ η ΕΕ δεν έχει άλλες άμεσες εναλλακτικές. Σε ένα μικρό ορίζοντα χρόνου ωστόσο τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα: οι τεράστιες επενδύσεις σε αγορά γης, τα όλο και πιο ασφυκτικά νομοθετήματα για τα δικαιώματα στην φυτική και ζωική παραγωγή (σπόροι, ποικιλίες, ράτσες), η απενεχοποιημένη πλέον εισβολή της γενετικής μηχανικής (θα επαναλάβω πως το πρόβλημα με την βιοτεχνολογία στις καλλιέργειες δεν είναι τόσο οι επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία, αλλά η καταστροφή των φυσικών και παραδοσιακών ποικιλιών και η επίτευξη του απόλυτου διατροφικού ελέγχου) και οι προσπάθειες βίαιης αλλαγής του διατροφικού μοντέλου του πληθυσμού, προδιαγράφουν ένα ιδιαιτέρως ζοφερό μέλλον τόσο για αγρότες, όσο και για το γενικό πληθυσμό. Και πλέον τα λιγοστά αναχώματα των δυναμικών κινητοποιήσεων του ΄90 και των αρχών του 21ου αιώνα, ενάντια στη βιοτεχνολογία και στην βιοπειρατία και υφαρπαγή ποικιλιών, έχουν λειανθεί. Οι σχετικά μικροί αγρότες/κτηνοτρόφοι θα είναι σε λίγα χρόνια είδος προς εξαφάνιση (ήδη σε αγγλία, ιρλανδία, ολλανδία, δελεάζονται με επιδοτήσεις ή εξαναγκάζονται με κακουχίες να εγκαταλείψουν τα μικρά αγροκτήματα), το ίδιο και οι παραδοσιακές/φυσικές ποικιλίες δέντρων και καλλιεργήσιμων φυτών. Στα της ελλάδος είναι εδώ και χρόνια κοινή διαπίστωση πως χωρίς επιδοτήσεις η καλλιέργεια γης και ζώων δεν είναι πλέον βιώσιμη. Πόσο μακρυά μπορούν να πάνε οι διεκδικήσεις ενός κλάδου που εξαρτάται απο την κρατική/κοινοτική επιδότηση για να υπάρχει;

Μια αχτίδα φωτώς βρίσκεται στους αγώνες των αγροτών στη μεγαλύτερη παραγωγό χώρα παγκοσμίως, στην ινδία, όπου για μια ακόμη φορά επικρατεί αναβρασμός, αλλά και στις πολιτικές και κινηματικές αγροτικές διεργασίες σε ένα τμήμα της νοτίου αμερικής (το παράδειγμα του μεξικού και του σφυροκοπήματος που δέχεται για την αποφασή του να εξαλείψει τις καλλιέργειες και εισαγωγές γενετικά τροποποιημένων προιόντων, έχει αρκετό ενδιαφέρον). Και στο παρελθόν το αγροτικό κίνημα της ινδίας έχει επιτύχει λιγοστές μεν, αλλά εξαιρετικά σημαντικές νίκες.

[1] https://www.alfavita.gr/koinonia/400012_nosokomeio-paidon-kataggelies-sok-gia-sexoyaliki-kakopoiisi-7hronoy-kai-13hronis

[2] Εφαρμόζεται δηλαδή το -φάμπιαν- σοσιαλιστικής κοπής ευγονικό μοντέλο της καλιφόρνια (απο το οποίο εμπνεύστηκε το αντίστοιχο ναζιστικό) των αρχών του προηγούμενου αιώνα για την εξάλειψη των “παρίων” (φτωχών, μαυριδερών, εκτός κοινωνίας, διανοητικά ασύμβατων κτλ), τουλάχιστον κατά το ήμισυ, δηλαδή την αρπαγή των παιδιών και τον εγκλεισμό τους σε κρατικά ιδρύματα κακοποίησης. Το έτερον ήμισυ των απανταχού παρών ευγονικών πολιτικών αφορά προφανώς τη στείρωση. Με το συνδυασμό των δυο, στείρωση γονέων και εγκλεισμό των παιδιών σε ιδρύματα, επιτυγχάνθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα ο ολοσχερής αφανισμός της φυλής του ισμαήλ [3] στην ινδιανάπολη και η εξολόθρευση δεκάδων χιλιάδων οικογενειών φτωχών και απόκληρων στην καλιφόρνια.

[3] Για μια σύντομη ιστορία της φυλής του ισμαήλ και των ευγονικών πολιτικών της αμερικής βλ. και https://diariesofinfection.wordpress.com/2021/04/13/%ce%bf%cf%87%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%b5%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%b9%cf%81%cf%89%cf%83%ce%b7/. Ένα κράτος που μπορεί να σε διατάξει να παραδώσεις τον τετράποδο συντροφό σου για στείρωση, είναι προφανές πως δε θα αργήσει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα παιδιά σου.

Έχει ωστόσο ενδιαφέρον να δούμε το κοινό υπόβαθρο όλων των ευγονικών πολιτικών εξάλειψης του Άλλου – με εξαίρεση τους εβραίους στο Γ΄ Ράιχ, στους οποίους εφαρμόστηκε μια εκστρατεία δαιμονοποίησης, όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι που δέχτηκαν στο πετσί τους τα δώρα των ευγονιστών επιστημόνων, λοιδωρήθηκαν πρώτα με κατηγορίες για μικροκλοπές, βασκανία και μαγεία, αντισυμβατική συμπεριφορά, απαράδεχτες συνθήκες διαβίωσης και αντικοινωνικό τρόπο ζωής – για το δικό τους καλό οπότε έπρεπε να εκπολιτιστούν. Αυτές οι κατά βάση αποικιακές πολιτικές οδήγησαν στον “πολιτισμένο” αφανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως τσιγγάνων και εβραίων, στη δύση και σε μια υπερπολλαπλάσια σφαγή στις αφρικανικές αποικίες. Ένα και βάλε αιώνα μετά οι νέοι ευγονιστές αναμασούν ακριβώς τα ίδια ξερατά.

[4] Προφανώς και είναι δίκαιο να έχουν και τα ομόφυλα ζευγάρια τις ίδιες διεξόδους απόκτησης παιδιού που έχουν και τα ετερόφυλα που στερούνται τη δυνατότητα τεκνοποίησης δηλαδή την υιοθεσία, την τεχνητή γονιμοποίηση και την παρένθετη μητρότητα. Δεδομένου όμως πως η δεξαμενή των προς υιοθεσία παιδιών είναι εξαιρετικά περιορισμένη σε σχέση με τη ζήτηση και πως η παρένθετη μητρότητα είναι ηθικά και πρακτικά εξαιρετικά προβληματική, τι μένει για τα ομόφυλα ζευγάρια που στερούνται των βιολογικών υποδομών κυοφορίας, όταν έχει ήδη εδραιωθεί ως αναμφισβήτητο το δικαιωμά τους στην απόκτηση τέκνων; Αναπόφευκτα η δημιουργία παιδιών με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής, ένας τομέας στον οποίο έχουν επενδυθεί τεράστια ποσά χρημάτων.

Δε θέλει επίσης πολύ φαντασία για να διακρίνει κανείς τα διάφορα όχι και τόσο μελλοντικά δυστοπικά σενάρια που έχουν να κάνουν με τον δικαιωματικό ασκό του αιόλου, σ΄ό,τι αφορά την απόκτηση τέκνων. Δεν έχουν φερ΄ειπείν δικαίωμα στη χαρά ενός παιδιού οι υπερήλικες; Είμαι σίγουρος πως θα υπάρξουν αρκετές έρευνες αν χρειαστεί που θα καταδεικνύουν πως τα παιδιά μια χαρά μεγαλώνουν και με τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους ως εγγόνια, γιατί όχι και ως τέκνα; Και τι θα σταματήσει τη γενετική μηχανική απο το να κάνει απόσβεση των τεράστιων επενδυσεών της στο προφανές κύριο τάργκετ της, τον γενικό πληθυσμό; Το τεχνικό για να επιβληθεί οφείλει να αφανίσει πρωτίστως το φυσικό – και το κάθε δικαίωμα είναι πλέον μια καμουφλαρισμένη υποχρεωτικότητα.

[5] Το πόσο νοιάζεται βέβαια το κράτος για τα παιδιά φαίνεται ξεκάθαρα απο τη συντονισμένη και καθολική στήριξη στα κυβερνητικά στελέχη ή “φίλους της κυβέρνησης”, όπως πχ ο γεωργιάδης, το κάθαρμα του κολωνού ή ο λιγνάδης, οι οποίοι επι σειρά ετών βίαζαν ανήλικους.

[6] Το αν βέβαια είναι η ευτυχία το απόλυτο ζητούμενο είναι μια άλλη κουβέντα. Και ο παιδόφιλος βιαστής και κυβερνητικός συμβουλάτορας, γεωργιάδης, ευτυχισμένος δείχνει και αυτό το τέρας διανοητικής και συναισθηματικής κενότητας με το όνομα μπακογιάννης, ευτυχισμένος είναι και ακόμα και αυτή η σπατάλη αμινοξέων, που διαχειρίζεται εν λευκώ τις τύχες, ή μάλλον τις ατυχίες, της ελλάδας, μέσα στα χαμόγελα είναι. Θέλουμε στα αλήθεια μια κοινωνία τίγκα σε χαρούμενους γεωργιάδηδες, μπακογιάννηδες και μητσοτάκηδες;

[7] Τα περισσότερα εκ των οποίων στην αυστραλία

[8] https://bitterwinter.org/france-plans-to-make-a-bad-law-worse/

[9] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1779871/

[10] Πετρελαιοπηγή ολόκληρη να βομβαρδίσεις, θερμικό μανιτάρι δεν πρόκειται να προκαλέσεις. Τα έλαια παντός είδους, του πετρελαίου συμπεριλαμβανομένου, είναι βραδύκαυστα και αυτό το γνωρίζει η κάθεμια, γιαυτό και έχουμε σόμπες πετρελαίου και λαδιού και όχι πχ βενζίνης.