Ένα από τα πολλά πράγματα που δεν περιέχεται στο κρατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης είναι πως η ελευθερία και η ακεραιότητα του χαρακτήρα αγοράζεται με τις αρνήσεις και όχι με τις καταφάσεις. Μια ζωή συναινέσεων και καταφάσεων οδηγεί μαθηματικά σε ένα βολικό ηθικό εκμαυλισμό – χωρίς τις αρνήσεις της η ζωή παύει να΄ναι δικιά σου – μετατρέπεσαι σε ένα -ατάλαντο- ηθοποιό που επιτελεί μια ύπαρξη που υπαγορεύεται από ένα σενάριο γραμμένο από άλλους. Και ο λόγος που οι αρετές της άρνησης αποκρύπτονται και λοιδωρούνται δεν είναι μόνο το ότι προφανώς η εξουσία επιβάλλει την παραγωγή υπηκόων, αλλά και ότι οι κρατικοί εκπαιδευτικοί λειτουργοί είναι στην πλειοψηφία τους ανίκανοι να τις κατανοήσουν.
Το ότι στην παρούσα συγκυρία, οι εκπαιδευτικοί -όλων των βαθμίδων- αποδέχονται αδιαμαρτύρητα το ρόλο του μπάτσου, δεν πρέπει οπότε να μας προκαλεί έκπληξη. Και το ότι έχουν το θράσος να μεμψιμοιρούνε κιόλας για κάποιες ελάχιστες μηνύσεις και αντιδράσεις γονέων, απλά προσθέτει την απαραίτητη γαρνιτούρα αηδίας, σε μια ζωή συναίνεσης και υποταγής στις άνωθεν εντολές. Φυσικά το κράτος φροντίζει τους υπαλλήλους του – μέχρι βέβαια να μην τους χρειάζεται, οπότε θα τους πετάξει στην άκρη χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ήδη ανακοινώνει την αυτεπάγγελτη δίωξη όσων προσφεύγουν νομικά ενάντια στις αδιανόητες επιβολές στα παιδιά τους, στα πλαίσια μάλιστα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
“Δε γίνεται να μας ταλαιπωρούνε, μόνο και μόνο επειδή εφαρμόζουμε τους νόμους”, ουρλιάζει εν χορώ το συνδικαλιστικό σκυλολόι τους στα μμε. Και τα μμε συμφωνούν και επαυξάνουν, στραμπουλώντας κάθε έννοια λογικής: “ο καθένας δικαιούται να έχει τις απόψεις του, αλλά δε μπορεί να τις επιβάλλει στους άλλους”, επαναλαμβάνουν ασταμάτητα για όσους προσφεύγουν νομικά εναντιά τους. Δηλαδή, αίφνης σου επιβάλλεται να υποχρεώνεις τα παιδιά σου σε διαρκή τεστ (κοστοβόρα όσο και εν δυνάμει επικίνδυνα) να τα υποχρεώνεις σε ιατρικές πράξεις με άγνωστες επιδράσεις στην υγεία τους και σε αμφιλεγόμενες πρακτικές μασκοφόρεσης με απτά αποτελέσματα σ΄ό,τι αφορά την ψυχική και σωματική τους υγεία και όταν αντιδράς, είσαι εσύ αυτός που πάει να επιβάλλει τις απόψεις του και όχι όλος ο κρατικός μηχανισμός και οι υπαλληλοί του.
Δεν αμφιβάλλω πως πιθανότατα η πλειοψηφία όσων μηνύουν εκπαιδευτικούς ανήκουν σ΄αυτό που αποκαλείται λαϊκιστικός, ή και ακροδεξιός χώρος – κάτι τέτοιο έχει τη σημασία του προφανώς, αλλά είναι και αναμενόμενο στον όλο πόλεμο των νοημάτων και την κατάρρευση των παραδοσιακών εννοιών, που επιφέρει η εκστρατεία του κόβιντ. Ούτε πως οι εκπαιδευτικοί έχουν παιδιά να θρέψουν και τομάρια να σώσουν. Μόνο που το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, όπως και αυτό του γιατρού, ή του πυροσβέστη πχ, είναι πρωτίστως λειτούργημα. Κι είτε το θέλουν είτε όχι, κουβαλά πολύ μεγαλύτερο φορτίο ηθικής ευθύνης απο το επάγγελμα πχ του εμπορουπάλληλου. Και αν σε μια κομβική καμπή της ιστορίας, επιλέγουν το ρόλο του μπάτσου, ας γνωρίζουν τουλάχιστον πως δε θα΄ναι καθόλου εύκολο να τον απεκδυθούν αργότερα (η μυρωδιά του μπάτσου όπως θα σας διαβεβαιώσει ο καθένας που εξαναγκάστηκε σε συγχρωτισμό μαζί τους -λούμπεν παράνομοι, πρεζάκια κτλ- σε ακολουθεί μια ζωή, ακόμα και στη σύνταξη). Αργά ή γρήγορα οι ανάγκες του νέου παραδείγματος θα τους πετάξουν στο περιθώριο – ελπίζουμε τότε να έχουν την αξιοπρέπεια να το βουλώσουν και να μη ταλαιπωρούν τον εγκέφαλό μας με φληναφήματα περί αλληλεγγύης.
Η αποδοχή εκ μέρους τους του έμμεσου -μέσω των διαρκών τεστ- υποχρεωτικού εμβολιασμού είναι προφανώς απόρροια του ηθικού εκμαυλισμού τους – όταν δέχεσαι αδιαμαρτύρητα να αποκλείεις μαθητές και φοιτητές από τη δημόσια εκπαίδευση, βάσει του βαθμού συμμόρφωσής τους στις κρατικές εντολές, δε μένουν και πολλά ψήγματα ραχοκοκαλιάς ώστε να ορθώσεις το αναστημά σου για τους συναδέρφους σου που θα απολυθούν. Οι, κατά πλειοψηφία τους αριστερόστροφες, ελμε της αθήνας, συνεχίζουν να σφυράνε αδιάφορα για την έμμεση μείωση των μισθών και τις αναστολές εργασίας των αντιφρονούντων. Οι αντιστάσεις ωστόσο υπάρχουν, αλλά για την ώρα παραμένουν σε μοριακό επίπεδο. Και πάλι, αναμφίβολα, κάποιοι εκ των εκπαιδευτικών που επιλέγουν την ανεργία απο τη συμμόρφωση στις κρατικές εντολές, το κάνουν ένεκα αντιδραστικών αντιλήψεων – όπως θρησκεία ή πατριδοπληξία. Αλλά ας αντιληφθούμε επιτέλους πως ένα σύστημα που μπορεί να ισοπεδώνει κάποιον για τα πιστεύω του, ακόμα και αν αυτά είναι απεχθή, δε θα αργήσει καθόλου να ισοπεδώσει και σένα – όσο άσπιλες και να νόμιζες πως ήταν οι αντιλήψεις σου.
Ο Νίκος Αλαφογιάννης είναι εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που αρνείται στην πράξη τη συμμόρφωση του με τα διαρκή, κοστοβόρα και εξευτελιστικά, τεστ και επιλέγει να ανοίξει τον αγώνα του τόσο στο συναδελφικό του περιβάλλον, όσο και στο ευρύτερο, φοβισμένο και αποχαυνωμένο, κοινωνικό πεδίο. Η αλληλοβοήθεια και στηριξή μας σε ανθρώπους, που εν τη απουσία κάθε συνδικαλιστικής ή συναδελφικής αλληλεγγύης βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο απο το καθεστώς υγειονομικού ολοκληρωτισμού, είναι κομβική για την ίδια μας την επιβίωση. Και ελπίζουμε αυτές οι αρνήσεις, αυτά τα όχι που αποτελούν πάντα ρωγμές στους τοίχους που μας επιβάλλουν, να πληθαίνουν και να ριζώνουν ανάμεσα στα ερείπια που αφήνει πίσω της η επέλαση του νέου παραδείγματος.
Το κείμενο του νίκου σε μορφή pdf.
Τα ημερολόγια ενός Ιού 