Οι περιπέτειες του λόγου στην εποχή της μισαλλοδοξίας

Το πλέον ίσως δηλητηριώδες χαρακτηριστικό του νέου παραδείγματος είναι η άνευ προηγουμένου επίθεση στις ανθρώπινες ελευθερίες. Αυτά που είχαμε μάθει να θεωρούμε ως βασικές ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα, ανακαλύψαμε με φρίκη πως πλέον θεωρούνται παροχές υπό όρους∙ με άλλα λόγια, προνόμια. Και όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, η πρώτη από αυτές τις ελευθερίες η οποία κυριολεκτικά αφανίστηκε απο τη μια μέρα στην άλλη, ήταν η ελευθερία του λόγου. Και μάλιστα με τις ευλογίες, αν όχι τις ικεσίες, του κατεξοχήν πολιτικού χώρου που είχε ως σημαία του την υπεράσπιση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών.

Επειδή όπως αποδείχτηκε πολλάκις στο άμεσο παρελθόν, η ελευθερία του λόγου και κατ΄επέκταση η λογοκρισία είναι έννοιες μάλλον θολές, ειδικά για τον αναρχικό και αριστερό πολιτικό χώρο, αν και όχι μόνο, ας κάνουμε καταρχάς μια προσπάθεια να διασαφηνίσουμε μερικές έννοιες που αίφνης τα τελευταία χρόνια έπαψαν να είναι αυτονόητες και καλύφτηκαν από την πυκνή ομίχλη της υποκρισίας, του ψεύδους και της διανοητικής ένδειας.

Η ελευθερία του λόγου, αφορά κατά βάση την εκφορά ιδεών και απόψεων. Η κάθε μια είναι ελεύθερη να εκφέρει τις ιδέες της γραπτώς ή προφορικώς χωρίς νομικές συνέπειες – όχι όμως να βρίσει δημοσίως ή να συκοφαντήσει άλλους ανθρώπους. Αυτές οι περιπτώσεις διώκονταν πάντα ποινικώς και δεν υπήρχε καμία απολύτως σύγχιση ή συσχέτιση με λογοκρισία ή φίμωση ιδεών. Η -ακόμα και ανηλεής- κριτική και ο υβριστικός λόγος είναι δυο τελείως διακριτά πράγματα.

Η ελευθερία του λόγου δε συνεπάγεται απαλλαγή ούτε απο την κριτική, ούτε απο τις συνέπειες. Αν κάποιος χλευάζει τα πνιγμένα προσφυγόπουλα όπως έκαναν τα, προσοχή, υβριστικός λόγος, ανθρώπινα κατακάθια του τσαρλί εμπντό [1], είναι πιθανό να λάβει μια κάπως υπερβολική μορφή κριτικής, με τη μορφή πχ μιας σφαίρας. Έτσι είναι η ζωή. Και ενίοτε, ο θάνατος. Οι ιδέες και οι λέξεις δεν είναι κούφια μεταμοντέρνα σχήματα∙ διαμορφώνουν τον κόσμο και διαμορφώνονται απο αυτόν. Έχουν ως εκ τούτου συνέπειες. Ακόμα και οι χυδαιολόγοι του ζε σουις σαρλι εμπντό, θα πρέπει όμως θεσμικά να έχουν τη δυνατότητα να εκδίδονται – μέχρι τουλάχιστον του σημείου που στοιχειοθετούνται τα αδικήματα της συκοφάντησης, της καθύβρισης ή της προσβολής νεκρών. Αντίστοιχα το να βρεθεί κάποιος που εκφέρει συνεχόμενα ένα ρατσιστικό και σεξιστικό λόγο, με σπασμένα τα μούτρα σε ένα μπαρ, δεν είναι κάτι που εκπίπτει στη σφαίρα της λογοκρισίας ή της ελευθερίας του λόγου. Θα πρέπει όμως να έχει θεσμικά τη δυνατότητα της δημόσιας εκφοράς του λόγου του – ακόμα και γεμάτου με ρατσιστικά στερεότυπα.

Η ελευθερία του λόγου αφορά αποκλειστικά ανθρώπους, όχι εταιρείες, ούτε εμπορεύματα. Και ούτε φυσικά τα κράτη και τους αξιωματούχους τους.

Η ελευθερία του λόγου παύει αυτομάτως να ισχύει όταν ο λόγος μετατρέπεται σε προπαγάνδα.

Η ελευθερία του λόγου δε συνεπάγεται την ισχύ της παντού. Κάποια μπορεί να αποκλείσει συγκεκριμένες απόψεις και φορείς τους απο τη δημόσια εκδηλωσή της, τον ιδιωτικό της χώρο ή τις διανομές έντυπου υλικού της, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα φίμωση των αποκλεισμένων ιδεών.

Η ελευθερία του λόγου αφορά ειδικά τις απωθητικές, μη-δημοφιλείς, αποκρουστικές, ιδέες. Οι δημοφιλείς βρίσκουν ούτως ή άλλως το χώρο τους∙ οι περιθωριακές είναι αυτές που πρέπει να προστατευτούν.

Και αντιστοίχως για τη λογοκρισία:

Το να αποδοκιμάσει κανείς ή και να ματαιώσει την εκδήλωση ενός θεσμικού φορέα ή ενός καθεστωτικού διανοούμενου δεν είναι λογοκρισία. Ο φορέας ή η διανοούμενος έχουν αρκετό -συχνά περισσότερο απ΄ό,τι είναι δίκαιο- χώρο για να εκφράσουν τις ιδέες τους. Η προώθηση και η επεκτασή τους παντού θα σήμαινε το φίμωμα αντίπαλων ιδεών. Ένα γιαούρτι στη σώτη τριανταφύλλου στα εξάρχεια, δεν είναι λογοκρισία. Είναι κριτική. Ασχέτως με το αν συμφωνούμε ή όχι με το περιεχομενό της. Οι απόψεις της συγκεκριμένης περσόνας έχουν άπλετο χώρο έκφρασης σε έντυπα μαζικής κυκλοφορίας – τα οποία μάλιστα αφήνουν ελάχιστο χώρο στην κριτική εναντίον τους. Ο αντίλογος στις καθεστωτικές αφηγήσεις συχνά δεν έχει άλλο χώρο έκφρασης πλην δυναμικών και άμεσων αντιδράσεων τέτοιου τύπου. Παρομοίως, η ακύρωση τη εκδήλωσης ενός υπουργού δημοσίας τάξης ή και ο ξυλοδαρμός του, δεν είναι σε καμία περίπτωση λογοκρισία, αλλά δυναμική -και συχνά δίκαιη- κριτική. Αντίθετα, η ακύρωση της εκδήλωσης ενός άσημου και περιθωριακού διανοούμενου, ακόμα και με μη-δημοφιλείς ή δυσάρεστες ιδέες, είναι λογοκρισία.

Γενικά θεσμοί, καθεστωτικοί φορείς και διανοούμενοι, ή κρατικοί οργανισμοί, είναι οξύμωρο να υποστηρίζουν πως δέχονται λογοκρισία. Το γεγονός πως ενίοτε το κάνουν και μάλιστα με επιτυχία, είναι ενδεικτικό της πανταχού καλλιεργούμενης αποβλάκωσης.

Ακόμα και οι πιο δημοφιλείς φορείς ιδεών, μπορούν να υποστούν λογοκρισία: ο αποκλεισμός της j.k.rowling από λογοτεχνικά συνέδρια, στο βαθμό που γίνεται τα τελευταία δυο χρόνια, δηλαδή καθολικά, συνιστά λογοκρισία. Όσο διάσημη και να΄ναι η rowling, ο θεσμικός αποκλεισμός της ακόμα και απο ταινίες στηριγμένες στα βιβλία της, όχι μόνο συνιστά λογοκρισία, αλλά κυρίως αναπαράγει τη βρωμερή κουλτούρα της∙ βλέποντας κάποιος πιο άσημος συγγραφέας αυτό που συμβαίνει στη rowling θα επιδιώξει τον κομφορμισμό και την αποφυγή εκφοράς επικίνδυνων ιδεών.

Ο αποκλεισμός ενός βιβλίου ή εντύπου από ένα μικρό βιβλιοπωλείο ή κάποιες μικρές διανομές δε συνιστά απαραίτητα λογοκρισία∙ ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέξει τα έντυπα που προτιμά για το χώρο του χωρίς να χρειάζεται να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν και άλλα βιβλιοπωλεία ή διανομείς που θα κυκλοφορήσουν το έντυπο. Αυτό όμως δεν ισχύει όταν πρόκειται για κεντρικά βιβλιοπωλεία ή διανομείς. Αν εγώ δουλεύω σε ένα μικρό συνεργατικό βιβλιοπωλείο με λίγους επιλεγμένους τίτλους, θα αποκλείσω πιθανώς ένα έντυπο που με ενοχλεί αισθητικά ή πολιτικά, αν όμως δουλεύω στην πολιτεία ή σε ένα κεντρικό διανομέα εντύπων, οφείλω να το διανείμω ακόμα και αν διαφωνώ με το περιεχομενό του. Δε θέλουμε τους μαλάκες σπίτι μας. Δε θέλουμε όμως και να αποκλείσουμε ένα μαλάκα απο κάθε βήμα δημόσιας έκφρασης – στην τελική υπάρχει και μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να έχει δίκιο.

Η ολοένα και πιο δημοφιλής τακτική της cancel culture, είναι τις περισσότερες φορές εργαλείο συμμόρφωσης και κομφορμισμού και ως τέτοιο προσομοιάζει αρκετά στη λογοκρισία. Αλλά προχωρά ένα βήμα παραπέρα απο δαύτη∙ ενώ η λογοκρισία αφανίζει κυρίως ιδέες, o στόχος της cancel culture είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός κάθε πιθανότητας εκφοράς τους, μέσω της εξόντωσης του ίδιου του φορέα τους: εκφράζει με άλλα λόγια το αγαπημένο δόγμα των πολιτικών αντι-εξέγερσης: της προληπτικής (preemptive) δράσης. Το γεγονός πως αυτή η ανατριχιαστική πρακτική βρίσκει ολοένα και περισσότερο χώρο στις κινηματικές διαδικασίες με ανισόρροπα, υπερφίαλα μέλη συλλογικοτήτων να επιβάλλουν αποκλεισμό σε ανθρώπους λόγω προσωπικών διαφωνιών -ή πολύ συχνά αντιζηλιών, γιατί για τέτοιο επίπεδο ψυχισμών μιλάμε- είναι μια ακόμη θλιβερή ένδειξη για τη δυσωδία των βαλτόνερων στα οποία τσαλαβουτά η κινηματική σκέψη της αριστεράς της προόδου τα τελευταία χρόνια.

Ο αποκλεισμός και ενίοτε η ποινική δίωξη κάθε αντίθετης με το κυρίαρχο αφήγημα φωνής, φαινόμενο που ξεκίνησε με την κλιματική αλλαγή και κορυφώθηκε με την πανδημία, είναι λογοκρισία, και μάλιστα χειρίστου είδους γιατί συχνά γίνεται στο όνομα της προστασίας απο ψευδείς ειδήσεις και συνοδεύεται απο κατασυκοφάντηση των φορέων των ιδεών με κατηγορίες περί αντισημιτισμού, ναζισμού, σεξισμού και πάει λέγοντας.

Μια ιδέα, ένα πνευματικό πόνημα ή ένα έργο τέχνης καλό είναι να κρίνονται ανεξάρτητα απο το ποιόν του δημιουργού τους. Η επιχειρηματολογία ad hominem δεν οδηγεί παρά σε τερατωδίες. Η ανθρωπότητα είναι τυχερή που η δυσανεξία στο διαφορετικό και η νεοπουριτανιστική υστερία είναι πρόσφατα φαινόμενα. Και έτσι μπορούμε ακόμα να απολαμβάνουμε τα βιβλία του αντισημίτη σελίν, του μισογύνη σιμενόν ή της stalker χάισμιθ.

Εντούτοις, σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και διεργασίες μπορεί να είναι τέτοιας έντασης που να δικαιολογήσουν ad hominem αποκλεισμούς. Στην περίοδο της ανόδου του γ΄ ράιχ για παράδειγμα, ο αποκλεισμός των φιλοναζιστών απο τη δημόσια σφαίρα διαλόγου, θα ήταν σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη από την ίδια τη θηριωδία αυτού-που-ερχόταν. Αντίστοιχα ο αποκλεισμός της μουσικής κάποιου διαπιστωμένα βιαστή ή των εντύπων μιας πράκτορος της cia, είναι σε μεγάλο βαθμό κατανοητός και δικαιολογημένος.

Οι νομοθεσίες περί “λόγου μίσους” που υιοθετούνται απο όλο και περισσότερα κράτη, έχουν ως προφανή και μοναδικό στόχο τον αφανισμό κάθε κριτικής στο κυρίαρχο αφήγημα. Ως εκ τούτου στοχεύουν κυρίως στην αριστερά και όχι όπως βλακωδώς βαυκαλίζονται οι αριστερόστροφοι υπήκοοι στην άκρα δεξιά. Η ποινική δίωξη του ιστορικού χάιντς ρίχτερ το 2015, για το βιβλίο του σχετικά με τη μάχη της κρήτης [2], μέσα σε μια γενικευμένη αδιαφορία ή και σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας της αριστεράς, ήταν τρόπον τινά ο προάγγελος των διώξεων και της γενικευμένης λογοκρισίας των φωνών κριτικής στο πανδημικό αφήγημα.

————

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσαν τα συνεχιζόμενα περιστατικά αποκλεισμού ατόμων και συλλογικοτήτων στα ευρύτερα πλαίσια αυτού που -καταχραστικά ίσως- συνεχίζεται να αποκαλείται κίνημα. Μετά την τραμπούκικη παρέμβαση στην παρουσίαση του βιβλίου του φώτη τερζάκη, είχαμε την προσπάθεια ματαίωσης της εκδήλωσης της “συνέλευσης ενάντια στη βιοεξουσία και την βιοκλεισούρα” για την αξιολόγηση στο χώρο της παιδείας. Και προσφάτως, την ακύρωση του ντοκυμαντέρ για την πύρινη καταστροφή της β. εύβοιας “το σχέδιο”, στο στέκι “το πέρασμα”. Το οποίο στέκι -πρώην “αυτόνομο στέκι”- είναι, σημειωτέον, κάτι σαν την ελβετία του κινήματος. Ένας χώρος δηλαδή όπου ομάδες με διαφορετικές ιδεολογίες βρήκαν κοινό χώρο ύπαρξης και όπου οι πολιτικές διαφωνίες έβρισκαν συνήθως ένα γόνιμο πεδίο συνδιαλλαγής.

Δε θα μπω στη διαδικασία να συζητήσω για τις πολιτικές ιδεολογίες ή πρακτικές του συγγραφέα, των συντελεστών του ντοκυμαντέρ ή της συλλογικότητας. Μου αρκεί πως δεν πρόκειται για ακραίες περιπτώσεις, πχ ακροδεξιούς [3], υπαλλήλους μυστικών υπηρεσιών, βιαστές ή τσιράκια του κράτους. Πόσο μάλλον όταν για το τελευταίο ειδικά, οι πολιτικές πρακτικές των βασικών συντελεστών αυτής της νεοπουριτανικής εκστρατείας λογοκρισίας, αφήνουν πολλά ερωτήματα. Το αναρχικό (;) βιβλιοπωλείο ρεντ εντ νουάρ που πρωτοστάτησε στην πίεση για την ακύρωση του ντοκυμαντέρ για τη β. εύβοια, έχει επιδείξει αγαστή συνεργασία με το μπακογιάννη για τη διοργάνωση εναλλακτικών ημερίδων με σεκιουριτάδες υγειονομικής επιτήρησης και μάλιστα σε χώρο πρώην κατάληψης, ενώ το στέκι πάσα μοντάνα, που συμμετείχε στην τραμπούκικη επίθεση στην παρουσίαση βιβλίου, συνεργάστηκε ανοιχτά και ακομπλεξάριστα με τους βαθυκρατικούς υπαλλήλους λογοκρισίας greek hoaxes, καταγγέλλοντας εναλλακτικούς γιατρούς ως δολοφόνους και πολιτικές εκδηλώσεις ως μολυσματικές πηγές – δεν υπερβάλλω: οι τύποι είναι πιο χυδαίοι και απο το δελτίο ειδήσεων του μέγκα. Δίνω οπότε βάση στα περιεχόμενα του ντοκυμαντέρ, του βιβλίου ή της εκδήλωσης – τα οποία ένεκα, αν μη τι άλλο, της μοναξιάς τους [4], είναι πολύτιμα εργαλεία στη συγκρότηση μιας κριτικής σκέψης πάνω στα τεκταινόμενα των τελευταίων τριών ετών.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν προβληθεί εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ντοκυμαντέρ σε στέκια και καταλήψεις. Σε ελάχιστα υπήρχε γνώση για το ποιόν των συντελεστών τους και ποτέ απ΄όσο θυμάμαι δεν είχε τεθεί θέμα εξονυχιστικής καταγραφής της πολιτικής τους πορείας. Πλέον ο σκληρός πυρήνας των εναπομείναντων αριστερόστροφων καραντινιέρι έχει βαλθεί να παριστάνει τους ντεντέκτιβ, εξερευνώντας κάθε σημείο της πολιτικής διαδρομής του τερζάκη και της ψαρρού και επαναλαμβάνοντας με γκεμπελική ζέση το μότο “συνυπήρξες με ακροδεξιό, είσαι ακροδεξιός”. [5] Αν ίσχυε κάτι τέτοιο βέβαια θα έπρεπε αφενός να ακυρωθούν τα περισσότερα κινήματα εκτός της κεντρικής σκηνής, απο την εναντίωση στην πράσινη ανάπτυξη μέχρι την κριτική στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, αφού σ΄αυτά αναπόφευκτα, συμμετέχουν και άνθρωποι ακραία δεξιόστροφων απόψεων, τι να κάνουμε που πολλές φορές οι δεξιοί χωριάτες είναι με τα νερά και οι αριστεροί με τον εργολάβο, αυτό είναι πρόβλημα της αριστεράς και της αναρχίας της προόδου, όχι των κινητοποιήσεων. Και αφετέρου ως ένδειξη ελάχιστης τιμιότητας θα έπρεπε πρωτίστως να ακυρώσουν τους εαυτούς τους: αρκετοί εκ του σκληρού πυρήνα των αμετανόητων κινηματικών καραντινιέρι, δε δίστασαν ούτε στιγμή να συναγελαστούν με μπόλικο εθνικό βόθρο στα πέριξ του συντάγματος, όταν μύριζε παντού πολιτική υπεραξία.

Υπάρχει προφανώς μια σύμπλευση με τη γενικότερη τάση του cancel culture που έχει βαλθεί να αφανίσει όχι μόνο τις διαφορετικές ιδέες αλλά και τους ίδιους τους εκφραστές τους, σε μια εκστρατεία επιβολής της μιας και μοναδικής αλήθειας τέτοιας έντασης, που πρέπει να ανατρέξει καμία αρκετούς αιώνες πίσω για να βρει ιστορικά ανάλογα. Ναι, προφανώς, θύματα του cancel culture είναι και ειδεχθή όντα, βιαστές και κακοποιητές, που όλοι μας χαιρόμαστε να τους δούμε στα σκατά. Πλην όμως, όπως και στις γκεμπελικές κατηγορίες περί συνεργατών των ακροδεξιών, δεν πρόκειται παρά για το απαραίτητο προκάλυμμα για την επιβολή μιας εφιαλτικής ολοκληρωτικής ατζέντας. Άλλωστε οι διάφοροι νόμοι περί καταπολέμησης των “λόγων μίσους” ξεκινάνε συνήθως με ποινικές διώξεις σε φορείς πραγματικά απεχθών ρατσιστικών και ναζιστικών απόψεων, έτσι ώστε να διασφαλιστεί πως κανείς δε θα τολμήσει να μιλήσει προς υπερασπισή τους. [6] Και σύντομα όταν ριζώσουν σαν πραγματικότητα στο αιώνιο τώρα, επεκτείνονται και σε κάθε τι το διαφορετικό.

Το ότι βέβαια το αξιολύπητο έργο της κανονικοποίησης ιδεών, συμπεριφορών και απόψεων, το έχει αναλάβει ένα μέρος του κινήματος, αναλαμβάνοντας να γεμίσει τα κενά εκεί όπου δε φτάνουν τα βρωμερά χέρια του κράτους και των φακτ τσέκερς, είναι όπως και να το δει καμία, σκέτη απελπισία. Στην αβάσταχτα μακρυά περίοδο της ιεράς εξέτασης, υπήρξαν τουλάχιστον εκτεταμένες κοινότητες αλληλεγγύης: η εξουσία των ιεροεξεταστών ήταν τόσο τεράστια όσο και η ασύλληπτη παραφροσύνη και κοπροψυχία τους, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος της υπαίθρου οι άνθρωποι συνέχιζαν να ζουν με τον δικό τους τρόπο. Με τον φόβο μεν της ιεράς εξέτασης, αλλά χωρίς να έχουν εσωτερικεύσει την αιμοδιψή ρητορεία της. Πλέον αυτό που ήταν ανέκαθεν κρατική επιβολή με χρήση βίας, γίνεται αίτημα απο τα κάτω και βαφτίζεται ταξικό καθήκον, αλληλεγγύη ή συμπερίληψη. Οι υπήκοοι αιτούνται περισσότερα και υψηλότερης ασφαλείας κελιά και το πλέον πολιτικοποιημένο κομμάτι αυτών , αναλαμβάνει οικειοθελώς το ρόλο του δεσμοφύλακα.

[1] Για την ελευθερία του λόγου και το σαρλί εμπντό: https://scorchedearthstrategy.wordpress.com/2020/10/28/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%cf%81%cf%8e%ce%b9%ce%bc%ce%b7-%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1/

[2] Προσωπικά πιστεύω πως το αφήγημα του εν λόγω ιστορικού είναι απο πολλές απόψεις απαράδεχτο – αλλά είναι ακριβώς αυτές οι “απαράδεχτες” απόψεις που πρέπει να προστατέψουμε. Τις αποδεκτές μας τις ταίζουν ούτως ή άλλως με σωληνάκι στον οισοφάγο.

[3] Αν και δε μπορώ να δω το λόγο που οι θεωρίες ενός ακροδεξιού φιλοσόφου, πόσο μάλλον φυσικού ή μαθηματικού πχ θα πρέπει να αποκλειστούν.

[4] Το ντοκυμαντέρ για την εύβοια είναι το μοναδικό που διερευνά το ρόλο του κράτους και των εταιρειών στην τεράστια καταστροφή της β. ευβοίας, ενώ η εκδήλωση για την αξιολόγηση ήταν μια απο τις ελάχιστες απ΄όσο γνωρίζω κινηματικές εκδηλώσεις για το εν λόγω θέμα.

[5] Ο bob black, ένας αντισυμβατικός αμερικάνος συγγραφέας και θεωρητικός του ευρύτερου αναρχικού χώρου, βρέθηκε στα τέλη των ΄90ς σε μια ξένη πόλη στο σπίτι ενός άλλου συγγραφέα του εκδοτικού του. Μετά απο μια περιπετειώδη βραδυά, ο black κατέληξε να φεύγει κακήν κακώς απο το σπίτι με την απειλή όπλου και να περιπλανιέται μόνος και άφραγκος τη νύχτα σε μια άγνωστη πόλη. Η αντιδρασή του σε όλη αυτή την ταλαιπωρία ήταν να καρφώσει τον αγενή οικοδεσπότη του στους μπάτσους για ναρκωτικά.

Τόσο εγώ, που τον είχα μεταφράσει και εκδώσει στην ελλάδα, όσο και διάφορα κινηματικά περιοδικά και συλλογικότητες, κυρίως στην αμερική, του ασκήσαμε έντονη κριτική και σταματήσαμε να εκδίδουμε κειμενά του ή να αλληλογραφούμε μαζί του. Αλλά κανείς μας δεν επιδίωξε να αφανιστεί το έργο του, ή ο ίδιος σαν προσωπικότητα. Κανεις δεν απαίτησε απο τη loompanics πχ να αποσύρει τους τίτλους του απο τον καταλογό της. Συνέχισα να κυκλοφορώ το “κατάργηση της δουλειάς”, γιατί το έβρισκα πολύ σημαντικό ως κείμενο, ασχέτως αν ο συγγραφέας του είχε διαπράξει ένα απο τα πλέον θανάσιμα αμαρτήματα του underground συναφιού: την κατάδοση στις αρχές. Το συγκεκριμένο βιβλίο επανεκδόθηκε μάλιστα απο μια αναρχική συλλογικότητα της αθήνας, χωρίς να ασκηθεί ιδιαίτερη κριτική.

Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι αντιφάσεις, ακόμα και ο πλέον πιστός καραντινιέρι μπορεί μια βραδυά να παράξει μια σκέψη κρυστάλλινης διαύγειας∙ και ο πλέον στρυφνός ψυχισμός να συνομιλεί κάθε τόσο με τους αγγέλους. Μπορεί αυτός που έγραψε τη μουσική που σε έκανε να θες να περιπλανηθείς επι ώρες στους δρόμους της πόλης για να τη χωνέψεις, ειδάλλως θα έσκαγες, να είναι εξαιρετικά ανυπόφορος ως χαρακτήρας. Όλα αυτά οι άνθρωποι τα ψυχανεμίζονται ήδη απο το γυμνάσιο. Όταν συνειδητοποιούν πως ο κόσμος είναι κυρίως αποχρώσεις. Και έρχεται τώρα μια ηθικολογική εκστρατεία να επιβάλλει έναν κόσμο άσπρου και μαύρου, ενός και μηδενός, ώστε να μην προσβάλλει με την περιπλοκοτητά του τους παθολογικούς ψυχισμούς που την απαρτίζουν.

[6] Για το πόσο εφιαλτική έχει γίνει η κατάσταση με τους νέους νόμους περί “λόγων μίσους”, ενδεικτική είναι η -προς ψήφιση- νέα νομοθεσία στην Ιρλανδία. Ο νέος criminal justice bill προβλέπει 5-τείς ποινές φυλάκισης για τη διακίνηση υλικού ή την εκφορά λόγου που δύναται να ανακινήσει μίσος ενάντια σε κάποιες μειονότητες (κάτι που πρακτικά συνήθως μεταφράζεται στο να προσβάλλει κάποια τα πιστεύω ενός βήγκαν, κουήρ, έγχρωμου, ή οποιασδήποτε άλλης κατηγοριοποίησης εφεύρουν τα κρατικά θινκ τανκς). Η κατοχή προσβλητικού υλικού τιμωρείται με 2 χρόνια φυλάκισης. Αν σε καταγγείλει δηλαδή κάποιος -η καταγγελία είναι για τους νεοπουριτανούς ό,τι η αναπνοή για τους υπόλοιπους ανθρώπους- για εν δυνάμει εγκλήματα μίσους και βρουν οι μπάτσοι τη συλλογή σου απο κόμικ του mike diana και εδώ που τα λέμε τι mike diana, ακόμα και καμιά παλιά βαβέλ αρκεί, την έκατσες. Δυο χρονάκια. Να βάλεις μυαλό και να μάθεις να μιλάς συμπεριληπτικά και με παπάκια.

Advertisement